سلام دوستان
تلاش خواهم کرد بعد از این مطالبی را در همین جا برایتان منتشر کنم. ممکنه عکس باشه یا موضوعی و مسئله‌ای. فکر می‌کنم اینجا بهتر از هر جای دیگری باشد و فیلترشکن و سنگ شکن و ... نیز لازم ندارد. قطعا نظرات دوستان هم مشوق خواهد بود و هم به تبادل افکار کمک خواهد کرد. یا علی
چکیده :معشوقى که پیامبران سلف همه آرزو مىکردهاند که از امت او باشند و در رکاب او.معشوقى که ملائک تا ابد مأمور صلوات بر او شدهاند. معشوقى که راه شناختش جز بر خدا و ولى او بسته است. چگونه مخلوقى که از نور او پدید آمده است و نمىفهمد که او از کى، کجا وچگونه بوده است، از او سخن بگوید؟گوهر پاک تو از مدحت ما مستغنى استفکر مشاطه چه با حسن خداداد کند؟ ...
ماندهاند عالمیان و آدمیان که
کدامین لحظه را، لحظه ولادت تو بشمارند؟
کدامین روز را، روز تولد تو نام بگذارند؟
تو کى در وجود آمدى که ورودت را و زمان آمدنت را جشن بگیرند؟
خورشید و ماه و ستارگان تا بدانجا که حافظهشان یارى مىکند به تو سلام مىگفتهاند.
نرگسها اولین رکوع حیات را بر
آستان تو کردهاند.
موجها از ازل سر بر ساحل
رسالت تو مىساییدهاند.
سرسختترین و بى محاباترین
لالهها و آلالهها در بى انتهاترین دشتها، نام
تو را هر پگاه فریاد مىکردهاند.
پیغمبران و رسولان همه در کلاس تو درس رسالت مىخواندهاند.
سرو و صنوبران مدام راستاى قامت تو را تداعى مىکردهاند.
بلبلان و قناریان هر چه یاد دارند، همیشه مدح تو مىگفتهاند.
گلهاى محمدى همه با نام تو
پر مىگشودهاند.
قطرات باران، اندیشه حیات را وام از تو مىگرفتهاند.
بنفشههاى جان باخته و دل افروخته همیشه در صفحه سینه سوخته خویش تصویر روشنى از
تو مىیافتهاند.
در حافظه جویبارها، جز تکرار نام تو هیچ نیست.
شبنمها هر چه به خاطر دارند بر تو درود مىفرستادهاند.
پیش از تو را، کسى به یاد ندارد.
بارى، ماندهاند عالمیان و آدمیان که کدامین لحظه را لحظه ولادت تو بشمارند.
موجودات هر چه به گذشتهها مىنگرند، هر چه در خورجین سوابق خویش جستجو مىکنند،
هر چه زمین ماضى را مىکاوند، هر چه نگاه در زوایاى حافظه مىگردانند، جز تو هیچ
نمىبینند.
راهى باید جست براى سخن گفتن از ولادت تو.
آنسان که عرشیان لب به شکوه نگشایند و مقربان گره گلایه بر ابرو نیفکنند.
بدانگونه از تولد تو سخن باید گفت که هستى برنیاشوبد و حیات بىقرارى نکند.
چه، هیچ رشحهاى از حیات، تو را پیش از خویش نیافته است.
و چگونه بیابد که حیات از نور تو در وجود آمده است.
هستى، طفیل آمدن توست.
چنین نبود که خداوند تو را براى هستى خلق کند.
هستى به افتخار تو آمد.
تو براى عالم نیامدى، عالم براى تو آمد.
مگر نه خداوند، تو را پیش از همه، از نور خویش آفرید و جهان از کرشمه چشم تو موجود
شد؟
مگر نه افلاک در التهاب غمزه نگاه تو پدید آمد؟
مگر نه تو مقصود بودى و ماسوا به تبع ؟
آن گنج مخفى که خداوند بود و دوست داشت که یافته شود مگر به آفرینش تو یافته
نمىشد؟
مگر تو برترین شناساى پروردگار خویش نبودى؟
چه کسى مىتوانست بیاید که او را بهتر از تو دریابد؟
مگر بناى آفرینش بر عبادت نبود؟
مگر تو عابدترین بنده خدا نبودى؟
مگر با خلق تو آن غایت به تحقق نمىنشست؟
مگر با آغاز تو، کار آفرینش پایان نمىگرفت؟
آرى، تو همه بودى و با آمدن تو انگیزهاى براى خلقت دیگران نبود .
آرى، ولى، تو «رحمة للعالمین» بودى.
و در «رحمة للعالمین» بودن تو همین بس که عالم و آدم از نور تو آفریده شد و وام
حیات از تو
گرفت با آن که تو خلق کامل و کاملترین خلق بودى.
بارى سخن گفتن از تو و ولادت تو نه سخت و دشوار، بل خطرناک و محال است.
محال از این رو که موجودات، پیش از تو نبودهاند تا از ولادت تو سخن بگویند، جز
خالق، کسى
زمان خلق تو را چه مىداند؟
و خطرناک از آن جهت که تو معشوق
خداوندى، تو حبیب و محبوب اویى.
و هیچ عاشقى، غیرتمندتر از خداوند به معشوق خویش نیست.
همو که تو را سلام کرد و فرمود که نه فقط خلایق و افلاک را که بهشت و جهنم را حتى
به
خاطر تو مىآفرینم. بهشت را محض یاران تو و جهنم را براى مخالفان تو.
آرى، با چنین غیرتمندى عاشق، سخن گفتن از معشوق بس خطر آکنده است.
معشوقى که پیامبران سلف همه آرزو مىکردهاند که از امت او باشند و در رکاب او.
معشوقى که ملائک تا ابد مأمور صلوات بر او شدهاند. معشوقى که راه شناختش جز بر
خدا و ولى او بسته است. چگونه مخلوقى که از نور او پدید آمده است و نمىفهمد که او
از کى، کجا وچگونه بوده است، از او سخن بگوید؟
گوهر پاک تو از مدحت ما مستغنى است
فکر مشاطه چه با حسن خداداد کند؟
سیدمهدی شجاعی
جاده و اسب مهیاست بیا تا برویم
کربلا منتظر ماست، بیا تا برویم
ایستاده است به تفسیر قیامت زینب
آن سوی واقعه پیداست، بیا تا برویم
خاک، در خون خدا می‌شکفد، می‌بالد
آسمان غرق تماشاست، بیا تا برویم
تیغ، در معرکه می‌افتد و بر می‌خیزد
رقص شمشیر چه زیباست بیا تا برویم
از سراشیبی تردید اگر برگردیم
عرش زیر قدم ماست، بیا تا برویم
دست عباس به خون خواهی آب آمده است
آتش معرکه بر پاست بیا تا برویم
زره از موج بپوشیم و ردا از طوفان
راه ما از دل دریاست بیا تا برویم
کاش ای کاش که دنیای عطش می‌فهمید
آب مهریه زهراست بیا تا برویم
چیزی از راه نمانده است چرا برگردیم؟!
آخر راه همین جاست بیا تا برویم
فرصتی باشد اگر باز در این آمد و رفت
تا همین امشب و فرداست بیا تا برویمگنه بو قافله کیمدور قرار و تاب آپارور
بو قدر بار و بنه خیمه و طناب آپارور
آلوب آرایه جوانلار امیر قافله‌نی
نه حکم ایدور، هامی اجراسینه شتاب آپارور
چخوبدی کعبه‌دن عزم ایلیور عراقه طرف
خطر لیور سفری مشک لرده آب آپارور
حسینه اوخشاری وار حشمت و جلالیندن
کی بیر دوه یوکی تک عطریلن گلاب آپارور
گوروب حقیقتی یوخدور او ایلچی حجاجین
هاموسیدامن احرامیده عذاب آپارور
بیر عده باغلیوب احرامون آلتنا شمشیر
گلاب شیشه سینه دولدوروب شراب آپارور
به احترام حرم یوز قویوب بیابانه
صفای کعبه‌نی اول شاه مستطاب آپارور
منای کعبه ده ذبح اتمیوب فدالرینی
منای عشقه طرف دلده اضطراب آپارور
گیدور منایه گدن جمله اوز ایاقیلن
آلوب قوجاقینه اما بیرین رباب آپارور
علی اصغره لای لای دیور رباب آناسی
نه نازیلن او گوزل طفلی پر شتاب آپاروربرای اولین بار منتشر شد
بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی در جمع اساتید حوزه‌ی علمیه‌ی قم در مدرسه‌ی فیضیه در سال 1379
متن زیر را برادر بسیار عزیزی برایم فرستاده بود. گفتم حیف است که منتشرش نکنم و در بند ایمیل باشد. دست کم حسنش این است که این صفحه به روز می‌شود!
گفتم: خدایا از همه دلگیرم ...
گفت: حتی از من ...؟
گفتم: خدایا دلم را ربودند ...!
گفت: پیش از من ...؟
گفتم: خدایا چقدر دوری ...!
گفت: تو یا من ...؟
گفتم: خدایا تنهاترینم ...!
گفت: پس من ...؟
گفتم: خدایا کمک خواستم ...!
گفت: از غیر من ...؟
گفتم: خدایا دوستت دارم ...!
گفت: بیش از من ...؟
گفتم: خدایا انقدر نگو من ...!
گفت: من توام، تو من ...
«شبانی» عنوان غزلی زیباست از علیرضا قزوه:
دلم را چون انارى کاش یک شب دانه می‌کردم
به دریا مى‌زدم در باد و آتش خانه مى‌کردم
چه مى‌شد آه اى موساى من، من هم شبان بودم
تمام روز و شب زلف خدا را شانه مى‌کردم
نه از ترس خدا، از ترس این مردم به محرابم
اگر مى‌شد همه محراب را میخانه مى‌کردم
اگر مى‌شد به افسانه شبى رنگ حقیقت زد
حقیقت را اگر مى‌شد شبى افسانه مى‌کردم
چه مستى‌ها که هر شب در سر شوریده مى‌افتاد
چه بازى‌ها که هر شب با دل دیوانه مى‌کردم
یقین دارم سرانجام من از این خوبتر مى‌شد
اگر از مرگ هم چون زندگى پروا نمى‌کردم
سرم را مثل سیبى سرخ صبحى چیده بودم کاش
دلم را چون انارى کاش یک شب دانه مى‌کردم
